வீரத்தால் திளைத்தவர்கள், விடுதலையின் வேட்கையினால் உறுதி பெற்றவர்கள், அரசியல் ஆற்றல் கொண்ட அறிவுத்திறன் படைத்தவர்கள், முப்படை கொண்ட சிறு நாட்டை முழுமையாக காக்கும் வகையில் கால் நோக காவல் பரிந்தவர்கள், ஆண், பெண் போராளிகள், கலைத்துவமும் கனிவும் கொண்டு கடுமையாக உழைத்தவர்கள, விவசாயிகள், தொழிலாளிகள், அன்னையர்கள் தந்தையர்கள், காலிழந்தோர், கையிழந்தோர், அப்பாவிக் குழந்தைகள், கர்ப்பிணிகள். இவ்வாறு எத்தனை வகையான நம் உறவுகள் அங்கு இறுதிவரை தங்கள் வாழ்வை நகர்த்திக்கொண்டார்கள்.

சதித்திட்டம் தீட்டி, உலகமே அந்த வன்னி மண்ணை ஆக்கிரமித்து நிலத்திலும் ஆகாயத்திலும் வலம் வந்து வஞ்சகம் தீர்க்கும் மனதோடு, சுதந்திரத்தின் விளை நிலமான அந்த மண்ணை நிர்மூலமாக்கினரே. இரத்தமும் சதைகளுமாய் எங்கும் சிதறிக் கிடந்த தங்கள் உறவுகளின் உடல்களை கண்டும் கதறியும், மனதைக் கல்லாக்கிய கொடியவர்களின் கரங்களுக்குள் அகப்பட்ட எஞ்சியோர் அடைந்த இன்னல்கள் ஏராளம் ஏராளம்.

முள்ளிவாய்க்கால் மண்ணில் எத்தனை கதைகள் எழுந்து வர துடிக்கின்றன. கவிதைகளால் அங்கு நிகழ்ந்த படுகொலைளின் கொடுமைகளை பாடக் கேட்டு பதறுகின்றோம்.

ஆண்டுக்கு ஒரு தடவை வரும் அந்த புனிதர்களின் நினைவு நாளில் ஒரேயொரு தூபிக்கு முன்பாக நின்று துயர் பகிரும் சந்தர்ப்பம் எம்மிடமிருந்து மீண்டும் மீண்டும் பறிக்கப்படுகின்றது.

மரணித்தவர்களின் நினைவுத் தூபியை உடைப்பதென்பது அநாகரிகத்தின் உச்சக் கட்டம். அன்று உலகின் பல நாடுகளுக்குச் சொந்தமான இராணுவக் கொடியோர் அழித்த அந்த ஆன்மாக்களுக்கு மரியாதை செலுத்த ஆட்சி மொழி பேசும் இராணுவமும் பொலிஸும் அந்த இடத்தில் தங்கியிருந்து ஆயுதங்களைக் காட்டி எம் மக்களை அச்சுறுத்துகின்றன.

அநீதிகளுக்கெல்லாம் ஆதி மூலமாய் விளங்கும் முள்ளிவாய்க்கால் தூபியை அந்த மண்ணிற்கு சென்று வணங்கிட முடியாத இந்த நாட்கள் மேலும் எம் மனங்களை உறுதியாக்க வேண்டும்.

எழுதியவர்: நாகமணி லோகேந்திரலிங்கம்